26 en 27 mei 2019, etappe 16 en 17 Souspierre - Orange en Fontvieille totaal 138 km

Vandaag een verslag van twee etappes, gezien we naar het einde van onze tocht komen en er route technisch gezien minder spectaculairs te vertellen is, daarom pakken we twee etappes in een keer. Er zullen altijd lezers zijn, wie bekend zijn in deze omgeving, die zic afvragen: “maar heb je dit of dat wel gezien.” Dit blijf je houden niet ieders belangstelling gaat gelukkig niet naar het zelfde uit. Wij hebben in ieder geval twee etappe dagen enorm genoten, en proberen dit in 1 verhaal te vermelden. Gistermorgen zijn we vertrokken bij ons uitstekende adres in souspierre (aan de groene route met NL eigenaars) https://www.revechatoyant.com/. We hebben uitstekend geslapen en via een mooie secundaire weg onze route weer opgepakt. Het duurde maar even of de laatste echte klim van de totale route diende zich aan. Echt klimmen begon weer opnieuw en ik was het al zat. Maar ja als je weet, dit is de laatste,  krijg je extra energie. Het was een klim volgens het boekje vrij lange aanloop maar erg pittig, er kwam geen eind aan. Maar ook dit hebben we gehaald en elkaar bovenaan even gefeliciteerd, dit hebben we gefixt. In Aleyrac het hoogste punt van deze dag is niets, zelfs een kop koffie was er niet verkrijgbaar. Er volgde alleen nog een mooie afdaling tot in Valrèas. De plaats heeft vele verwijzingen naar ‘Enclave des Papes’ maar dit verwijst weer naar de tijd dat de Paus resideerde in Avignon. Valreas een stad die (naar wat ik lees) vroeger aan de Paus toe hoorde. Maar inmiddels hoort deze stad en omgeving al honderden jaren niet meer aan de Paus toe. Maar Fransen en elk dorp pakken elk stukje geschiedenis aan om maar op de kaart te komen. En terecht, ze moeten er wel van bestaan. Hoe de stad verder wel is ontstaan staat keurig in ons routeboekje maar dit is niet iets voor ons. Lezers die hier het fijne van willen weten klik even op https://www.france-voyage.com/frankrijk-steden/valreas-33796.htm. Vervolgens ging de route via veel kleine dorpjes steeds maar naar beneden. Onderweg riep Bob nog: “pa Bijeneters” en ja hoor even terug gefietst (berg op) en daar vlogen ze. Prachtig om te zien. Voor leken zien zeer uit als grote IJsvogels en broeden in lange gangen in stijlwanden. Hier hebben we even van genoten en onder een inmiddels extreem sterke Mistral wind verder afgedaald. Je moest vaak oppassen als de route iets draaide. De mistral was voor ons soms gevaarlijk, zo extreem hard. Wanneer je dan met een fiets met volle bepakking haaks op de wind komt wordt je er druk mee om alles onder controle te houden. Na verder dalen zijn we aangekomen in onze overnachtingsplaats Orange. Bij alle zuidelijke vakantie gangers met eigen auto zeer bekend. We hebben hier overnacht in een simpel maar goed hotelletje geen luxe of overbodige poespas maar gewoon slapen en ontbijten. Na gisteravond de stad te hebben bezocht en cultuur te hebben gesnoven zijn we vanmorgen vertrokken voor onze één laatste etappe volgens de route. We fietsten volgens het routeboekje van Orange naar Fontvieille. Een mooie vlakke route. Twee keer over de Rhône, erg indrukwekkend zo groot, en tevens over de bekende wegen A7 route de Soleil en later over de A9. Mooi was dat ik 45 jaar geleden hier ook langs kwam met de auto naar Spanje over dezelfde bruggen over de Rhône. De snelweg was toen nog niet gereed. Het maakt nu wel indruk als je boven op de viaducten staat en al dat verkeerd RAAST onder je door. Velen op weg naar een vakantieadres en dan Racen? Dat zie je en valt je op vanaf je fietsje. Zelf doe je vaak net zo hard mee. De laatste passage van de Rhône was voor het binnenrijden van Avignon. Wat een schitterende stad. De wegen zijn er nagenoeg allemaal opgeknapt en ook voor de fiets goed bereikbaar. Je wilt veel zien maar met je fiets met de 25 kg bepakking is dit (voor ons) niet altijd mogelijk. Avignon is een stad welke je zeker een keer moet bezoeken als je in de buurt komt. Na het verlaten van Avignon zijn we inmiddels via schitterende achteraf wegen bij ons adres in Fontvieille aangekomen. Een prachtige locatie. De laatste twintig kilometer reden we door extreem veel tuinders gebieden. Niet zoals bij ons glazen kassen, maar nagenoeg alles onder plastic bogen. De meeste gewassen waren, wat wij dachten, courchettes. Daarnaast extreem veel vruchtbomen. Kersen veelal rijp en nog druk bezig met oogsten, pruimen en abrikozen en perziken. Tijdens een van onze laatste passages van een dorpje Saint-Etienne-Du-Gres werden we opeens verrast door een prachtige vogel. Een Scharrelaar, hier hebben we een poging gedaan om deze  vast leggen op de plaat maar helaas niet gelukt. De laatste 15 kilometer hebben we er nog acht gezien, echt prachtig.
Het is nu tijd om een hapje te eten en ons klaar te maken voor de laatste etappen morgen naar ons einddoel St- Marie-de-la-mer.
Voor de vogelaars, weinig, Zwarte wouw en natuurlijk de vele Scharrelaars.
Tot morgen Bob en Henk.